Τμήμα Τύπου και Πληροφοριών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ αρ. 33/01

της 12ης Ιουλίου 2001

Απόφαση του Δικαστηρίου στην υπόθεση C-368/98

Abdon Vanbraekel κ.λπ. κατά Alliance nationale des mutualités chrétiennes (ANMC)

ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΕ ΑΛΛΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕΛΟΣ, ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΩΣ ΜΕ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΝΟΣΗΛΕΙΑΣ

Ο έχων κοινωνική ασφάλιση, στον οποίο κακώς δεν χορηγήθηκε έγκριση να νοσηλευθεί σε κράτος μέλος άλλο από το κράτος ασφαλίσεώς του, έχει παρά ταύτα δικαίωμα, αν αργότερα χορηγήθηκε η έγκριση για τη νοσηλεία αυτή, να του αποδοθούν, εν ανάγκη διά της δικαστικής οδού, τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε.

Το αποδοτέο ποσό πρέπει να είναι τουλάχιστον ίσο με εκείνο που θα χορηγείτο αν ο ασφαλισμένος είχε νοσηλευθεί στο κράτος μέλος ασφαλίσεώς του.

    Η J. DESCAMPS, Βελγίδα υπήκοος και κάτοικος Βελγίου, ζήτησε από το βελγικό ασφαλιστικό της ταμείο έγκριση να υποβληθεί σε ορθοπεδική χειρουργική επέμβαση στη Γαλλία. Στην αρχή, η έγκριση αυτή δεν της χορηγήθηκε: η αίτησή της κρίθηκε ανεπαρκώς αιτιολογημένη ελλείψει γνωμοδοτήσεως Βέλγου πανεπιστημιακού ιατρού.

    Παρά ταύτα, η J. DESCAMPS υποβλήθηκε στην επέμβαση αυτή τον Απρίλιο του 1990. Άσκησε ενώπιον βελγικού δικαστηρίου αγωγή προκειμένου το ασφαλιστικό της ταμείο να της αποδώσει βάσει των πινάκων αποδιδομένων εξόδων οι οποίοι ισχύουν στο Βέλγιο (49 935,44 γαλλικά φράγκα) και όχι βάσει εκείνων οι οποίοι ισχύουν στη Γαλλία (38 608,89 γαλλικά φράγκα) τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε.

    Τον Δεκέμβριο του 1994, η έκθεση ενός ιατρού πραγματογνώμονα που ορίστηκε από το Cour du travail de Mons επιβεβαίωσε ότι η επέμβαση δεν ήταν συνηθισμένη στο Βέλγιο και ότι η αποκατάσταση της υγείας της J. DESCAMPS όντως απαιτούσε τη νοσηλεία στο εξωτερικό. Δεδομένου ότι η J. DESCAMPS απεβίωσε κατά τη διάρκεια της δίκης, οι κληρονόμοι της, δηλαδή ο A. VANBRAEKEL και τα τέκνα της, συνέχισαν τη δίκη.

    Το Cour du travail de Mons ερωτά το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ως προς το αν, άπαξ αποδειχθεί ότι έπρεπε να εγκριθεί η νοσηλεία σε άλλο κράτος μέλος, η απόδοση των εξόδων νοσηλείας πρέπει να γίνει κατά το σύστημα τουκράτους του αρμόδιου φορέα (εν προκειμένω, του βελγικού οργανισμού) ή κατά το σύστημα του κράτους εντός του οποίου έγινε η νοσηλεία (εν προκειμένω, το γαλλικό σύστημα).

    Τελικά το Δικαστήριο ερωτάται ποιοι είναι οι εφαρμοστέοι κανόνες περί επιβαρύνσεως με τα έξοδα όταν έχει ληφθεί, εν ανάγκη διά της δικαστικής οδού, η προβλεπόμενη από την κοινοτική ρύθμιση έγκριση νοσηλείας σε άλλο κράτος μέλος.

    Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι η κοινοτική ρύθμιση έχει καθιερώσει ένα σύστημα το οποίο εγγυάται ότι στον έχοντα κοινωνική ασφάλιση, στον οποίο έχει χορηγηθεί έγκριση να λάβει ιατρικές παροχές σε είδος εντός κράτους μέλους άλλου από το κράτος ασφαλίσεώς του, επιφυλάσσεται εντός του κράτους μέλους όπου παρασχέθηκε η περίθαλψη μεταχείριση υπό εξ ίσου ευνοϊκές συνθήκες με εκείνες που ισχύουν για τους ασφαλισμένους που υπάγονται στη νομοθεσία του τελευταίου κράτους. Κατά συνέπεια, το Δικαστήριο δέχεται ότι, όσον αφορά τα της επιβαρύνσεως με τα έξοδα, ισχύουν τα προβλεπόμενα εντός του κράτους όπου παρασχέθηκε η περίθαλψη.

    Τα έξοδα για τις παροχές σε είδος επιβαρύνουν κατ' αρχήν τους φορείς του κράτους όπου παρασχέθηκε η περίθαλψη και στη συνέχεια αποδίδονται από τον φορέα στον οποίο είναι ασφαλισμένος ο ενδιαφερόμενος.

    Το Δικαστήριο κρίνει ότι, όταν η επιβάρυνση αυτή δεν μπόρεσε να γίνει λόγω αδικαιολόγητης αρνήσεως του φορέα ασφαλίσεως να χορηγήσει έγκριση, ο φορέας ασφαλίσεως πρέπει να εξασφαλίσει ευθέως στον ασφαλισμένο την απόδοση ποσού ανάλογου εκείνου με το οποίο ο φορέας αυτός θα είχε επιβαρυνθεί αν είχε χορηγηθεί η έγκριση.

    Εξάλλου, εκτιμώντας ότι οι ιατρικές δραστηριότητες κάλλιστα εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής των κανόνων περί ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, το Δικαστήριο κρίνει ότι μια εθνική νομοθεσία πρέπει να εγγυάται στον ασφαλισμένο, στον οποίο είχε χορηγηθεί έγκριση να νοσηλευθεί στο εξωτερικό, επίπεδο αποδόσεως των εξόδων ανάλογο εκείνου που θα υφίστατο αν ο ασφαλισμένος αυτός είχε νοσηλευθεί στο κράτος μέλος ασφαλίσεώς του.

    Υπό τις συνθήκες αυτές, το Δικαστήριο εκτιμά ότι η αρχή της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, όπως ορίζεται από τη Συνθήκη, αντιτίθεται σε ρύθμιση η οποία εμποδίζει την απόδοση και του ποσού που αντιστοιχεί στη διαφορά μεταξύ των χαμηλότερων πινάκων αποδιδομένων εξόδων που ισχύουν στο κράτος διαμονής όπου έγινε η νοσηλεία και των υψηλότερων πινάκων αποδιδομένων εξόδων που προβλέπονται από το σύστημα κοινωνικής καλύψεως του κράτους ασφαλίσεως.

    Ναι μεν ο κίνδυνος σοβαρής διαταράξεως της οικονομικής ισορροπίας του συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως μπορεί να αποτελέσει επιτακτικό λόγο γενικού συμφέροντος ικανό να δικαιολογήσει ένα εμπόδιο στην αρχή της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, πλην όμως, κατά το Δικαστήριο, τίποτα δεν επιτρέπει να θεωρηθεί ότι η εν λόγω πρόσθετη απόδοση θα συνεπαγόταν πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση για το σύτημα υγειονομικής ασφαλίσεως του κράτους ασφαλίσεως, ικανή να εμποδίσει τη διατήρηση, στο εθνικό έδαφος, του δυναμικού περιθάλψεως ή του επιπέδου των ιατρικών υπηρεσιών.

Ανεπίσημο κείμενο προς χρήση των μέσων μαζικής ενημερώσεως, το οποίο δεν δεσμεύει το Δικαστήριο.
Διατίθεται σε όλες τις επίσημες γλώσσες.
Για το πλήρες κείμενο της αποφάσεως συμβουλευθείτε σήμερα την ιστοσελίδα μας www.curia.eu.int  περί ώρα 15:00.
Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με την κα Estella Cigna
τηλ. (352) 43 03 2582 fax (352) 43 03 2674.