Επί του παρόντος εκκρεμούν ενώπιον του Δικαστηρίου δύο υποθέσεις σχετικές με το σύστημα που ισχύει στη Γαλλία.

Στην υπόθεση επί παραβάσεως (C-262/02), η Επιτροπή ζητεί από το Δικαστήριο να διαπιστώσει ότι η γαλλική κανονιστική ρύθμιση είναι ασυμβίβαστη με την ελεύθερη παροχή υπηρεσιών, για τον λόγο ότι ο νόμος Evin εμποδίζει την αναμετάδοση αλλοδαπών αθλητικών γεγονότων στη Γαλλία.

Στην αίτηση για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως (C-429/02), ο σταθμός της Γαλλικής Τηλεοράσεως TF1 διέταξε τις εταιρίες Groupe Jean-Claude Darmon και Girosport, που διαπραγματεύονται για λογαριασμό του τα δικαιώματα τηλεοπτικής μεταδόσεως των αγώνων ποδοσφαίρου, να ενεργήσουν κατά τρόπο ώστε να μην εμφανίζονται στην οθόνη σήματα οινοπνευματωδών ποτών. Ως εκ τούτου, ορισμένα αλλοδαπά σωματεία ποδοσφαίρου αρνήθηκαν στην Bacardi France, η οποία παράγει και εμπορεύεται πολλά οινοπνευματώδη ποτά, την εκμίσθωση διαφημιστικών πινακίδων γύρω από τον αγωνιστικό χώρο. Το Cour de cassation της Γαλλίας ερωτά αν το γαλλικό σύστημα αντιβαίνει στις διατάξεις του κοινοτικού δικαίου, μεταξύ άλλων, στις διατάξεις περί ελεύθερης παροχής υπηρεσιών και στην κοινοτική οδηγία «Τηλεόραση χωρίς σύνορα» .

Ο πρώτος γενικός εισαγγελέας Α. Tizzano υποβάλλει σήμερα τις προτάσεις του στην υπόθεση αυτή.

Η γνώμη του γενικού εισαγγελέα δεν δεσμεύει το Δικαστήριο. Οι γενικοί εισαγγελείς έχουν ως αποστολή να προτείνουν με πλήρη ανεξαρτησία στο Δικαστήριο τη νομική λύση της υποθέσεως που τους έχει ανατεθεί.

Ο γενικός εισαγγελέας θεωρεί, κατ αρχάς, ότι οι τηλεοπτικές εικόνες των πινακίδων που είναι τοποθετημένες γύρω από τον αγωνιστικό χώρο είναι κατ ανάγκη εμφανείς καθ όλη τη διάρκεια της εκδηλώσεως, χωρίς να μπορούν να διακριθούν σαφώς από τις εικόνες δράσεως του παιχνιδιού, όπως απαιτεί η οδηγία. Επομένως, κατά την άποψή του, η οδηγία δεν τυγχάνει εν προκειμένω εφαρμογής.

Θεωρεί ότι τα μέτρα που έλαβε το Conseil Supérieur de l Audiovisuel, ήτοι να υποχρεώσει εκείνους που διαπραγματεύονται τα δικαιώματα τηλεοπτικής αναμεταδόσεως να χρησιμοποιούν όλα τα διαθέσιμα μέσα προκειμένου να μην εμφανίζονται στη γαλλική τηλεόραση διαφημίσεις οινοπνευματωδών ποτών, συνιστούν πράγματι περιορισμό στην ελεύθερη παροχή υπηρεσιών.

Δικαιολογείται ο περιορισμός αυτός;
Ο A. Tizzano συμφωνεί με τους διαδίκους που δηλώνουν άπαντες ότι σκοπός του νόμου Evin είναι η προστασία της δημόσιας υγείας, η οποία συνιστά δυνάμει της Συνθήκης έναν από τους λόγους που δικαιολογούν τους περιορισμούς της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών.

Είναι το γαλλικό σύστημα σύμφωνο με την αρχή της αναλογικότητας;
Τα μέτρα που συνιστούν περιορισμούς των θεμελιωδών ελευθεριών είναι νόμιμα μόνον εφόσον είναι ανάλογα προς τον επιδιωκόμενο σκοπό.

Ο γενικός εισαγγελέας εξετάζει, πρώτον, αν το γαλλικό σύστημα επιτυγχάνει τον σκοπό της προστασίας της δημόσιας υγείας. Η επιλογή της Γαλλικής Κυβερνήσεως να μην απαγορεύσει πλήρως τη διαφήμιση των οινοπνευματωδών ποτών στα γήπεδα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο συζητήσεως, αλλά, κατά τον γενικό εισαγγελέα, τα κράτη μέλη είναι ελεύθερα να αποφασίζουν σχετικά με το επίπεδο και τον τρόπο διασφαλίσεως της προστασίας της δημόσιας υγείας. Κατά την άποψη του γενικού εισαγγελέα, ευλόγως θεωρείται ότι τα μέτρα της Γαλλικής Κυβερνήσεως που περιορίζουν τη διαφήμιση των οινοπνευματωδών ποτών μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε μείωση των περιπτώσεων στις οποίες οι τηλεθεατές, παρακινούμενοι από τη διαφήμιση, καταναλώνουν τέτοιου είδους ποτά. Επιπλέον, η διάκριση μετα& #958;ύ πολυεθνικών γεγονότων και λοιπών γεγονότων παρέχει τη δυνατότητα αποτελεσματικότερου συμβιβασμού του σκοπού της προστασίας της δημόσιας υγείας και της αρχής της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, καθότι μειώνει τον αριθμό των περιπτώσεων στις οποίες απαγορεύεται η αναμετάδοση στη Γαλλία αθλητικών εκδηλώσεων πραγματοποιούμενων στο εξωτερικό. Ο A. Tizzano επισημαίνει ότι βάσει της γαλλικής νομοθεσίας και πρακτικής, η εν λόγω απαγόρευση δεν περιορίζεται στα οινοπνευματώδη προϊόντα που κυκλοφορούν στη γαλλική αγορά, αλλά η ίδια επιμέλεια ισχύει και για τα αλλοδαπά οινοπνευματώδη ποτά.

Ο A. Tizzano εξετάζει στη συνέχεια αν η γαλλική ρύθμιση βαίνει πέραν του αναγκαίου για την προστασία της δημόσιας υγείας. Συναφώς θεωρεί ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν διαθέτουν μέσα για να καταστήσουν δυσδιάκριτες τις πινακίδες με τις διαφημίσεις των οινοπνευματωδών ποτών και οι σύγχρονες τεχνικές αλλοιώσεως των εικόνων δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν λόγω του υψηλού τους κόστους. Ακολούθως, ο γενικός εισαγγελέας τονίζει ότι η υπερβολική κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών είναι επικίνδυνη για την υγεία, ανεξαρτήτως της περιεκτικότητας αυτών σε αλκοόλ. Η ταχύτητα προβολής αυτών των διαφημίσεων δεν παρέχει ούτε τη δυνατότητα ελέγχου του περιεχομένου τους, ούτε τη δυνατότητα παρεμβολής προειδοποιητικού μηνύματος σχετικού με τους κινδύνους που συνδέονται με & #964;ο αλκοόλ.

Τέλος, ο γενικός εισαγγελέας υπενθυμίζει ότι από τη νομολογία του Δικαστηρίου προκύπτει ότι το γεγονός και μόνον ότι άλλο κράτος μέλος επιβάλλει λιγότερο αυστηρές διατάξεις στον τομέα της διαφημίσεως οινοπνευματωδών ποτών δεν συνεπάγεται τον δυσανάλογο χαρακτήρα των γαλλικών κανόνων.

Ως εκ τούτου, ο πρώτος γενικός εισαγγελέας προτείνει στο Δικαστήριο να αποφανθεί ότι ούτε η οδηγία ούτε η αρχή της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών που καθιερώνει η Συνθήκη αντίκεινται στην απαγόρευση που εισάγει το γαλλικό σύστημα σχετικά με την τηλεοπτική διαφήμιση των οινοπνευματωδών ποτών.


Υπενθύμιση: Η υπόθεση βρίσκεται τώρα υπό διάσκεψη, η δε απόφαση θα εκδοθεί αργότερα.

Ανεπίσημο έγγραφο προοριζόμενο για τον Τύπο, το οποίο δεν δεσμεύει το Δικαστήριο. Διατίθεται στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα ιταλικά, στα ελληνικά στα γερμανικά και στα ισπανικά. Το πλήρες κείμενο των προτάσεων βρίσκεται στην ιστοσελίδα του Δικαστηρίου (www.curia.eu.int ). Κατά κανόνα είναι διαθέσιμο από τις 12 μμ (ώρα Κεντρικής Ευρώπης) της ημέρας υποβολής τους. Για περαιτέρω πληροφορίες επικοινωνήστε με την κ. Estella Cigna τηλ. (00 352) 4303-2582, Fax (00 352) 4303 2674

Οδηγία 89/552/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 3ης Οκτωβρίου 1989, για το συντονισμό ορισμένων νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών σχετικά με την άσκηση τηλεοπτικών δραστηριοτήτων, ΕΕ L 298, σ. 23.