Zino Davidoff is houdster van twee merken "Cool Water" en "Davidoff Cool Water", die in het Verenigd Koninkrijk zijn ingeschreven voor toiletartikelen en cosmetica. De betrokken producten dragen identificatienummers en worden door Davidoff of voor haar rekening zowel binnen de Europese Economische Ruimte (EER) als daarbuiten verkocht.

A & G Imports heeft voorraden producten gekocht, die oorspronkelijk door Davidoff of met haar toestemming in Singapore op de markt waren gebracht. A & G heeft die voorraden in de Gemeenschap (meer bepaald in het Verenigd Koninkrijk) ingevoerd, waar zij is begonnen ze te verkopen. Die producten verschillen van de andere producten van het merk Davidoff enkel door het feit, dat de identificatienummers zijn verwijderd of uitgewist.

De vennootschappen Levi-Strauss zijn houdsters van de merken "Levi's" en "501", die in het Verenigd Koninkrijk zijn ingeschreven, onder meer voor jeans.

Tesco en Costco hebben - authentieke - Levi's 501-jeans betrokken bij leveranciers die de jeans vanuit landen buiten de EER in de Gemeenschap invoerden en hebben ze in het Verenigd Koninkrijk verkocht. Levi Strauss had steeds geweigerd, aan Tesco en Costco dergelijke jeans te verkopen.

Davidoff en Levi Strauss hebben bij de High Court of Justice beroepen ingesteld, op grond dat de invoer en de verkoop van die waren in de Gemeenschap een inbreuk opleverden op de rechten die zij aan de inschrijving van hun merken ontleenden.

In de drie zaken beroepen A & G Imports en Tesco zich op uitputting van de door het merk verleende rechten.

Naar gemeenschapsrecht verbiedt het in de merkenrichtlijn neergelegde beginsel van de uitputting de houder van het merk, zich op het aan dit merk verbonden uitsluitende recht teberoepen, wanneer de van het merk voorziene producten door de merkhouder of met zijn toestemming in de Gemeenschap (hierna: "EER") in de handel zijn gebracht.

De door de High Court of Justice aan het Hof van Justitie gestelde vragen strekken hoofdzakelijk tot precisering van de voorwaarden voor die uitputting en van het begrip "toestemming". Gezien het belang ervan, hebben vijf regeringen (namelijk de Duitse, de Franse, de Italiaanse, de Finse en de Zweedse regering) opmerkingen ingediend.

Het Hof herinnert allereerst aan de gevolgen van de richtlijn voor de merken in het algemeen. Volgens het Hof beperkt de richtlijn de uitputting van het aan de merkhouder verleende recht tot de gevallen waarin de waren in de EER in de handel worden gebracht, en staat zij de merkhouder toe, zijn waren buiten die zone in de handel te brengen, zonder dat dit de uitputting van zijn rechten binnen de EER meebrengt. Bovendien is het Hof van oordeel dat de richtlijn, door te preciseren dat het op de markt brengen buiten de EER geen uitputting meebrengt van het recht van de merkhouder om zich tegen de invoer van deze waren zonder zijn toestemming te verzetten, de merkhouder toestaat de eerste verhandeling van de van het merk voorziene waren in de EER te controleren.

Vervolgens onderzoekt het Hof, hoe de toestemming van de merkhouder voor het verhandelen in de EER kan worden uitgedrukt; moet de toestemming uitdrukkelijk zijn of mag zij impliciet zijn?

Het Hof is van oordeel dat de toestemming, die erop neerkomt dat de merkhouder afstand doet van zijn uitsluitend recht om iedere derde te verbieden, van zijn merk voorziene waren in te voeren, het beslissende element is voor de uitdoving van dat recht. Het staat dus aan het Hof, een eenvormige uitlegging te geven van het begrip "toestemming" voor het in de EER in de handel brengen, teneinde te voorkomen dat de bescherming verschilt naar gelang van het nationale recht van de lidstaten.

Gezien het belangrijke gevolg dat de toestemming meebrengt, namelijk de uitdoving van het uitsluitende recht van de houder van het merk, moet zij worden uitgedrukt op een manier waaruit met zekerheid de wil blijkt afstand te doen van dat recht. Deze wil blijkt normaliter uit een uitdrukkelijke formulering van de toestemming. In bepaalde gevallen kan hij echter op impliciete wijze voortvloeien uit elementen en omstandigheden vóór, tijdens of na het buiten de EER in de handel brengen, waaruit met zekerheid blijkt dat de merkhouder afstand doet van zijn recht.

Ten slotte onderzoekt het Hof de mogelijkheid van een impliciete toestemming voortvloeiend uit het enkele stilzwijgen van de merkhouder.

Het Hof stelt vast, dat de toestemming positief moet worden uitgedrukt; uit de elementen die in aanmerking worden genomen om tot het bestaan van een impliciete toestemming te besluiten, moet met zekerheid kunnen worden afgeleid dat de merkhouder ervan afziet, zich op zijn uitsluitende recht te beroepen. Bijgevolg staat het niet aan de merkhouder, het ontbreken van toestemming te bewijzen, maar integendeel aan de handelaar die zich op het bestaan van toestemming beroept, het bewijs daarvan te leveren.

Een impliciete toestemming voor het in de EER verhandelen van waren die daarbuiten in de handel zijn gebracht, kan niet voortvloeien uit het enkele stilzwijgen van de merkhouder. Bovendien kan een impliciete toestemming ook niet voortvloeien uit de omstandigheid dat de eigendom van de van het merk voorziene waren zonder contractuele beperkingen is overgedragen, uit het feit dat de merkhouder niet heeft meegedeeld dat hij zich tegen het verhandelen in de EER verzet, en evenmin uit het feit dat op de waren niet is vermeld dat het verboden is ze in de EER in de handel te brengen.

Voor de media bestemd niet-officieel stuk, dat het Hof van Justitie niet bindt. Beschikbare talen: alle officiële talen. Voor de volledige tekst van het arrest kunt u vanaf ongeveer 15.00 u vandaag onze internetpagina www.curia.eu.int . raadplegen. Voor nadere informatie kunt u zich wenden tot mevrouw Zaïra Penders, tel. (352) 4303 3127,fax (352) 4303 3656. Beelden van de terechtzitting zijn beschikbaar op "Europe by Satellite" Europese Commissie , DG X, Audiovisuele dienst, L-2920 Luxemburg, tel. (352) 4301 35177, fax (352) 4301 35249, of B-1049 Brussel, tel (32) 2964106, fax (32) 2 2965956, of (32) 2 2301280